Czesław Miłosz (ur.1911), poeta, prozaik, eseista, tłumacz; przed 1939 w wileńskiej grupie Zagary; podczas okupacji niem. uczestnik podziemnego życia kulturalnego w Warszawie; 1945-1950 w pol. służbie dyplomatycznej; 1951 pozostał na emigracji we Francji, od 1960 w USA, 1961-78 prof. Uniw. Kalifornijskiego w Berkley; od 1992 czl. PAU.
W poezji ewoluował od apokaliptycznej (zbiór Poemat o czasie zastyglym 1933) i symbolistyczno-estet. wizji swiata (Trzy zimy 1936) przez ironiczno-tragiczny obraz losów ludzkich w czasach wojny (Ocalenie 1945) ku problematyce historiozoficznej i kulturowej, w której dominującym tematem jest konfrontacja uniwersalnych wartości moralnych i estetycznych z doświadczeniami hist. czlowieka XX w.; w twórczości poet., programowo zintelektualizowanej, łączącej liryzm z klasycyzująca dyscypliną, patos z ironicznym dystansem.
Milosz odwołuje się do rożnych tradycji (T.S.Eliot), także rodzimej tradycji romantycznej; poematy Traktat moralny (1948), Traktat poetycki (1957), zbiory wierszy Miasto bez imienia (1969), Gdzie wschodzi słonce i kędy zapada (1974), Dalsze okolice (1992); w esejach podejmuje rozważania nad istotą poezji, polemizuje z utartymi sposobami widzenia nar. tradycji poszukuje źródeł kryzysu duchowego współczesnego człowieka, objawiającego się m.in. erozja wyobraźni rel.; m.in. Zniewolony umysł (1953), Rodzinna Europa (1959, Człowiek wśród skorpionów (1962 – o S.Brzozowskim), Ziemia Ulro (1997), Ogród nauk (1979), Zaczynając od moich ulic (1985); powieści polityczne:
Zdobycie władzy (1955), wspomnieniowa Dolina Issy (1955, ekranizacja T.Konwickiego 1982); dziennik Rok myśliwego (1990); przeklady poezji (tom Mowa wiązana 1986), zwłaszcza anglosaskiej (od Szekspira i J.Miltona po Eliota i R.Jeffersa), także poezji polskiej na język angielski, tekstów biblijnych (m.in. Ksiega Psalmow 1979); Wiersze (t. 1- 2 , 1984), Wiersze (1993) Historia literatury polskiej do roku 1939 (1969, wyd. pol. 1993) : prowadził korespondencje z Th. Mertonem (Listy 1991). W 1980 r. otrzymał literacka Nagrodę Nobla za całokształt twórczości. W 1989 r. otrzymuje doktorat honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Tego samego roku Milosz otrzymuje kolejny doktorat honoris causa , tym razem Harvard University. W 1992 r. otrzymuje doktorat honoris causa Uniwersytetu Witolda Wielkiego w Kownie i takze Uniwersytetu w Bolonii i w Rzymie.W 1994 r. zostal odznaczony Orderem Orla Białego. Ostatnie tomiki poezji : To (2000) Druga przestrzeń (2002), Orfeusz i Erydyka (2002) oraz Spizarnia literacka (2004) i Podróze w czasie (2004).
Zmarł 4 sierpnia 2004 r. w Krakowie.
